Rozporządzenie w sprawie ochrony przed awariami (dyrektywa Seveso III)

To, czy rozporządzenie w sprawie poważnych awarii ma zastosowanie do danego przedsiębiorstwa, zależy od ilości pewnych substancji niebezpiecznych, które są lub mogą być obecne w przedsiębiorstwie. Nie ma znaczenia, czy substancje są przechowywane w ścisłym tego słowa znaczeniu, czy nie (np. urządzenia do przeładunku). Jakie substancje niebezpieczne reguluje rozporządzenie w sprawie poważnych awarii, można znaleźć w załączniku do tego rozporządzenia. Niektóre substancje niebezpieczne są wymienione z nazwy, np. benzyna lub wodór. Inne substancje podlegają przepisom rozporządzenia w sprawie poważnych awarii, ponieważ mają pewne cechy zagrożenia, takie jak ostra toksyczność (np. cyjanek potasu) lub zagrożenie dla środowiska (np. tlenek cynku). Substancje, które nie są wymienione z nazwy lub z charakterystyki zagrożeń, nie są objęte rozporządzeniem w sprawie poważnych awarii. Dotyczy to również sytuacji, gdy są one w inny sposób niebezpieczne, np. z punktu widzenia bezpieczeństwa pracy. Przykładem może być stężony kwas siarkowy. Oprócz wyżej wymienionych właściwości, aby zakład podlegał rozporządzeniu w sprawie poważnych awarii, substancje mające znaczenie dla bezpieczeństwa muszą znajdować się w nim w ilościach przekraczających określone progi. Jeżeli jednak obecnych jest kilka różnych substancji mających znaczenie dla wypadku, należy je zsumować (patrz zasada dodawania).

W przypadku zakładu, w którym żadna pojedyncza substancja niebezpieczna nie występuje w ilości równej lub większej niż odpowiedni próg ilościowy, w celu ustalenia, czy zakład jest strefą operacyjną w rozumieniu rozporządzenia w sprawie poważnych awarii, stosuje się zasadę dodawania. W tym procesie z poszczególnych ilości substancji niebezpiecznych i odpowiednich progów ilościowych dla cech zagrożenia z listy substancji w załączniku I do rozporządzenia w sprawie wypadków niebezpiecznych tworzone są ilorazy. Następnie ilorazy są sumowane zgodnie z określonymi zasadami. Odbywa się to zarówno w przypadku progów ilościowych dla klasy wyższej, jak i niższej. W zależności od tego, która suma ilorazowa jest większa lub mniejsza od 1, zakład nie jest rejonem operacyjnym w rozumieniu rozporządzenia o poważnych awariach, jednym z niższych lub jednym z wyższych klas.

Pojęcia „upper tier” i „lower tier” zostały wprowadzone przez dyrektywę Seveso III 2012/18/UE, której krajową implementacją w Niemczech jest rozporządzenie o poważnych wypadkach z 2017 r. Są one niczym innym jak dodatkowo wprowadzonymi terminami dla obszarów operacyjnych, dla których muszą być spełnione zobowiązania podstawowe lub dodatkowo zobowiązania rozszerzone (te terminy nadal obowiązują).

Tak. Zgodnie z załącznikiem I do rozporządzenia w sprawie niebezpiecznych zdarzeń, dotyczy to również odpadów, jeśli mają one właściwości substancji niebezpiecznych, które są istotne dla zdarzenia. Ma to zastosowanie pomimo faktu, że rozporządzenie CLP nie ma w rzeczywistości zastosowania do odpadów. Zamiast tego, zgodnie z rozporządzeniem w sprawie wykazu odpadów (AVV) w połączeniu z dyrektywą ramową w sprawie odpadów (dyrektywa 2008/98/WE), przypisane są właściwości związane z zagrożeniem HP 1 do HP 15. Odbywa się to w uproszczonej formie poprzez charakterystykę zagrożeń (rozporządzenie CLP) składników. Procedura ta nie jest jednak zgodna z wymogami rozporządzenia CLP w zakresie klasyfikacji mieszanin (odpadów); w szczególności nie jest możliwe ustalenie prawidłowej klasyfikacji zgodnie z rozporządzeniem CLP na podstawie charakterystyki zagrożenia HP… po jej przypisaniu. Aby uniknąć konieczności przechodzenia przez faktyczną procedurę klasyfikacji odpadów jako mieszaniny zgodnie z rozporządzeniem CLP, Komisja ds. Bezpieczeństwa Roślin opracowała w 2012 r. wytyczne KAS-25. W ten sposób przypisano właściwości substancji niebezpiecznej odpadom opisanym sześciocyfrowym numerem AVV zgodnie z obowiązującą wówczas dyrektywą w sprawie substancji 67/548/EWG, na której opierała się również ówczesna wersja rozporządzenia w sprawie poważnych wypadków. Zadanie to zostało oparte na ostrożnych szacunkach. Wytyczna ta nie ma już jednak zastosowania, ponieważ w 2017 r. rozporządzenie w sprawie poważnych awarii zostało przekształcone we właściwości substancji niebezpiecznych zgodnie z rozporządzeniem CLP. W okresie przejściowym do czasu aktualizacji KAS-25 dostępne są wytyczne opublikowane przez Krajowy Urząd ds. Ochrony Przyrody, Środowiska i Konsumentów Nadrenii Północnej-Westfalii (LANUV NRW) dotyczące przyporządkowania odpadów do rozporządzenia w sprawie niebezpiecznych zdarzeń.

Nie. Pomimo bardzo podobnych oznaczeń, mamy do czynienia z dwoma różnymi terminami. Substancje są niebezpieczne dla wody w rozumieniu rozporządzenia o poważnych awariach, jeżeli ich toksyczność dla niektórych organizmów wodnych przekracza określone wartości zgodnie z rozporządzeniem CLP (rozporządzenie (WE) nr 1272/2008). Definicja substancji niebezpiecznych dla wody z klasą zagrożenia dla wody pochodzi z Federalnej Ustawy Wodnej (WHG) i jest znacznie szersza niż definicja zawarta w Rozporządzeniu o poważnych wypadkach / Rozporządzeniu CLP: Na przykład ester metylowy oleju rzepakowego (surowiec do produkcji biodiesla) nie jest niebezpieczny dla wody, ponieważ nie przekracza wyżej wymienionych wartości toksyczności. Jest on jednak niebezpieczny dla wody (najniższa klasa zagrożenia dla wody WGK 1), ponieważ unosi się na powierzchni wody. Unosząc się na powierzchni wody, może szkodzić organizmom wodnym, owadom i ptakom, na przykład uniemożliwiając im pobieranie tlenu lub poruszanie się. Podsumowując, każda substancja niebezpieczna dla wód w rozumieniu rozporządzenia CLP lub rozporządzenia w sprawie poważnych awarii jest niebezpieczna dla wód w rozumieniu WHG, ale nie odwrotnie. Kliknij tutaj, aby uzyskać więcej informacji na temat kontroli zanieczyszczeń wody (AwSV).